Kanpainaren lelo nagusia hauxe zen: “euskaldunak euskaldunari euskaraz”, horixe besterik ez eta hori dena. Esaldi nagusi hori gero egokitu egingo zuten hainbat herritarrek bakoitzak bere alorrera.
Azkenean, kanpaina bertan behera geratu zen, hemen aipatzea merezi ez duten arrazoiengatik; baina, hala ere, kanpainak bide pixka bat egina zuen ordurako eta hiru herritarrek bidalia zuten beren aipua edo esaldia.
Lehena, musika eskolako irakasle lituaniar euskaldundu Audrak asmatua da: “zein pozgarria den lituaniar batentzat, Euskal Herri abeslari honetan, musikaren hizkuntza unibertsala euskara zahar, erakargarri eta ederrean erakutsi ahal izatea”. Bigarrena, Ikastolako Zigor zuzendariak bidali zuen: “Nire ama hor dabil "oye chica"-ka. Zure amak, berriz, "no me digas" erantzuten dio. Eta nik "madre, me das merienda?" eskatu diodanean, aurpegia gorri-gorri jarri eta kristoren errieta egin dit: aizu, gu euskaldunak gara eta euskaraz egin behar diegu euskaldunei. Zure amak, kopeta okertuta "egia den, aizan, no se que les enseñan en la Ikastola" gaineratu du”. Hirugarrena, berriz, herriko apaizak bidali zuen, Unai Manterolak: “ez al da gauza ederra kristau garen euskaldunok gure hizkuntzan otoitz egin ahal izatea?”. Lehen esaldian ageri den jarrerak, urrutitik etorritako lituaniar batenak, poza dakarkigu euskaltzaleoi, poza eta itxaropena. Bigarren esaldiak, ikastolatik bidalitakoak, hizkuntzaren gure eguneroko errealitateak duen alderdi kezkagarrienean murgiltzen gaitu bete-betean. Otoitz egin beharko ote dugu, ba, kanpotik etorritakoak erakusten duen zentzuzko jarrera hori bertakoek ere izan dezaten, batere barne koherentziarik erakusten ez duten horiek?
Iñaki Iturain