Urtean behin joaten naiz aireportura, Bilbokora. Nahiago nuke neronek hartuko banu hegazkina, baina ez da hala izaten, taxista lanak egitera joaten naiz-eta, kobratu gabe, gainera. Halaxe egin dut aurten ere, baina ilusio bereziz joan gara oraingoan. Ez du preziorik aiton-amonen aurpegiak etxeko txikia ikusten dutenean.
Autoa aparkatu eta kristalezko begiraleku horietara gindoazen, halako usain ezaguna etorri zitzaidanean. Goiuri lasai zegoen, lanak eginda.
Han abiatu ginen, ba, gizona (txikia besoetan zuela) eta biok komunera, bide batez hezurrak epeltzeko aprobetxatuz. Espero baino berotasun gehiago sentitu nuen, ordea, komunetako kartelak ikustean. Gizonek ez dute, itxuraz, haurren pixoihalik aldatzen; ez, behintzat, Loiun. Besoetatik kendu nion haurra bikotekideari, marmarrean, baina alferrik zela jakinda.
Ohiturak aldatzen ari omen dira, berdintasunaren bidean omen goaz; gizonek etxean emakumeek adina lan egiten omen dute; omen gehiegi nire gusturako, hipotesi hutsak. Inoren etxean sartu gabe, kalean ez da horrelakorik ikusten. Teoria bihurtzeko asko falta du oraindik hipotesi horrek.
Lore Berasaluze
2010eko otsailaren 17an