Nola jaso duzu aitortza?
Sorpresaz, ez bainuen espero inolaz ere. Gainera, ez daukat oraindik entrenatzaile titulu nazionalik, eta asteburuan federazioko presidente Paco Blazquezek azaldu zidan zuzendaritza batzordean nire izena aipatu zutela eta aho batez erabaki zutela sarietako bat niri ematea. Ezusteko ederra izan da, eta poz handiz jaso dut.
Noiz jakinarazi zizuten saria eman behar zizutela?
Aialako kadete neskak Eldan ari zirela Espainiako Txapelketako finaleko fasean; izan ere, tartean nire alaba zegoen eta han nengoen. Federaziotik deitu ninduten neskek zilarrezko domina lortu zutela zoriontzeko, eta, bide batez, jakinarazi zidaten zilarrezko intsignia eta domina eman nahi zizkidatela.
Ezusteko bikotza, beraz.
Bikoitza edo hirukoitza... Nahiko hilabete gorabeheratsua izan da nire bizitzan: Eldara joan baino hiru egun lehenago, alabak ukalondoa puskatu zuen eta ebakuntza egin zioten urjentziaz; han ongi ari ginen eta domina lortu genuen; jarraian, federaziotik deitu ninduten berria emanez. Baina astelehenean mezu bat bidali zidaten Amenabarreko jokalariek nirekin hitz egin nahi zutela esanez, eta asteartean haietako bostekin geratu nintzen. Zazpi urte zirela eta aurpegi aldaketa bat nahi zutela esan zidaten. Egia da ni neu ere pixka bat erreta nengoela, baina beste urtebete jarraitzeko asmoa erakutsi nuen. Sorpresaz harrapatu ninduen. Izan ere, ideia eginda geneukan, eta denboraldi-aurrea prestatzeko hitz egiten ari ginen jada, baita atezainik gabe geratzen ginela eta nola heldu fitxaketa horiei ere. Baina taldeak aldaketa bat nahi badu, onartu egin behar duzu, ni neu ere jokalaria izan bainaiz. Beraz, orain aldendu egingo naiz pixka bat, haizea hartuko dut, eta denborarekin itzuliko naiz.
Jokalariei antzematen al zenien zerbait?
Hasiera batean, ez. Haiek ikusten zuten oso nekatuta nengoela, azken urteak oso gogorrak izan direlako mailari eusteko borroka horretan. Baina horretarako akuilua atera egin behar da, eta mantendu nahi horrek tentsioa handitzen dizu, entrenamenduetan oihu gehiago eginez. Eta, agian, jokalari batzuk ez daude ohituta horretara. Baina emaitzak lortu behar bagenituen, horrela jokatu behar nuela uste nuen. Azkenean, maila mantentzea lortu dugu... Horrela jokatu izan ez banu, agian mailaz jaitsiko ginen eta jokalariek ez zuten aldaketarik nahi izango? Baina nik uste dut Ohorezko Zilarrezko Mailan jarraitzea merezi genuela. Egia esan, azken bi denboraldiak oso antzekoak izan dira, eta, azkenean, estres maila batera iristen zara. Eta nik ere ulertzen diet haiei, jokalari izan naizen aldetik, aldaketa bat nahi izatea. Gero, ikusi beharko da emaitzak zeintzuk diren.
Jokalariek huts egin dizuten sentipena al duzu?
Bat-batean, ez. Agian, zu zeu ere erreta zaude, eta haien erabakia onartu egiten duzu. Gero, hotzean pentsatuta, arantza hori geratzen zaizu. Azken partidaren aurretik hori hala pentsatuta izan balute, eta jokalari batzuri agurra egin zitzaien bezala, nik neuk ere beste modu batera agur esateko aukera merezi nuela iruditzen zait. Baina ez dakit aurrez hartuta zuten ala azken astean erabaki zuten. Hori beraiei galdetu beharko zaie. Zazpi urte izan dira, eta taldea kategorian mantendu dugu. Musu-truk aritu naiz beti, eta orain ikusiko dugu etortzen den entrenatzaile berria hala etorriko den ala ez. Erabaki nahiko zaila izango da Zarauzko Eskubaloiko zuzendaritzarentzat ere; izan ere, aldaketa egitea jokalariek erabaki dute, eta ez zuzendaritzak.
Jarraitu elkarrizketa irakurtzen Zarauzko Hitzako webgunean